Ξεχνάτε ότι οι καρποί ανήκουν σε όλους και ότι η γη δεν ανήκει σε κανέναν
"Jean–Jacques Rousseau"
Ο Ναπολέων Βοναπάρτης ήταν ο πρώτος στρατιωτικός, ο οποίος υπολόγιζε εκ των προτέρων τις απώλειες του στρατού του και με βάση αυτό καθόριζε τα εφόδια για σίτιση μετά τη μάχη. Αυτό θεωρήθηκε ψυχρός και ανηλεής υπολογισμός παρ’ ότι ήταν απόλυτα λογικό, διότι κανείς απ’ τους εμπλεκόμενους σε έναν πόλεμο δεν πάει στο μέτωπο πιστεύοντας ότι θα σκοτωθεί. Είναι σίγουρο ότι, αν σε μια ομάδα ανθρώπων αποδείξεις ότι δεν έχουν καμία ελπίδα να επιβιώσουν, το πολεμικό μένος τους θα σβήσει γρήγορα, ειδικά αν πρόκειται για στρατό επιτιθέμενο.
Ο σχεδιασμός των όπλων σε όλη την ανθρώπινη ιστορία στοχεύει πάντα στην προστασία του δικού σου και στην εξουδετέρωση του αντίπαλου. Αυτή η λογική δημιούργησε τις ασπίδες κάθε είδους.
Σήμερα βλέπουμε να μεταβάλλεται αυτή η λογική και αντιμετωπίζουμε το παράλογο εκ πρώτης όψεως, να παράγονται όπλα τα οποία κυριολεκτικά σκοτώνουν και τους αντίπαλους αλλά και αυτούς που τα χρησιμοποιούν. Ο πόλεμος του Κόλπου άφησε πίσω τους Αμερικανούς στρατιώτες καρκινοπαθείς διότι χρησιμοποίησαν βλήματα απεμπλουτισμένου ουρανίου. Αν ήταν απλώς λάθος, θα περίμενε κανείς την απόσυρσή τους. Κάτι τέτοιο όμως δε συνέβη. Στη Γιουγκοσλαβία χρησιμοποιήθηκαν ξανά και τα κράτη – μέλη του NATO έχουν γεμίσει τις αποθήκες τους μ’ αυτά. Τώρα που αρχίζει σιγά – σιγά να εμφανίζεται το πρόβλημα, αμήχανοι ηγέτες – διαχειριστές εξουσίας σε όλα τα δυτικά κράτη προσποιούνται άγνοια. Φυσικά αυτό δεν πείθει. Η γνώση των συνεπειών χρήσης ραδιενεργών υλικών είναι χρόνια τώρα δεδομένη. Και εν πάση περιπτώσει αν αγνοείς τις συνέπειες ενός υλικού, πρώτα το μελετάς και μετά το χρησιμοποιείς. Άρα μη αποδεχόμενοι την άγνοια καταντάμε να δεχτούμε το σκόπιμο αυτής της ιστορίας.
Αυτό που πρέπει να λάβουμε υπ’ όψιν μας είναι ότι έχουν αλλάξει και οι στόχοι ενός πολέμου. Όταν οι πόλεμοι γινόντουσαν για κατακτήσεις εδαφών και μέχρι και τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο έτσι ήταν τα πράγματα, τους επιτιθέμενους τους ενδιέφερε η εξουθένωση των αντιπάλων αλλά και η χρήση της κατακτημένης περιοχής, άρα η καλή της κατάσταση.
Τώρα ο πόλεμος γίνεται για να επιβληθεί οικονομική κυρίως εξόντωση στον αντίπαλο, άρα δεν ενδιαφέρει η ερήμωση ή όχι μιας περιοχής.
Πόσω μάλλον που η καταστροφή των προϊόντων μιας περιοχής αυξάνει τις τιμές των δικών σου προϊόντων. Άρα η μόνιμη καταστροφή είναι ό,τι «καλύτερο».
Τον τελευταίο καιρό βιαστικές απόψεις κάθε είδους έχουν ακουστεί για το όλο θέμα. Είναι δεδομένο ότι το ισότοπο του ουρανίου – 238 είναι φτηνό υλικό διότι προκύπτει ως απόβλητο μετά τον διαχωρισμό του απ’ το ουράνιο – 235. Είναι υλικό ραδιενεργό με χρόνο ημιζωής τεσσεράμισι δισεκατομμύρια χρόνια. Εκείνο όμως που δεν είναι ιδιαίτερα γνωστό είναι ότι χρησιμεύει για την παραγωγή πλουτωνίου, με μια διαδικασία μεταστοιχείωσης, με ενδιάμεσα στοιχεία το ουράνιο –239, το ποσειδώνιο και εν τέλει το πλουτώνιο. Αυτό το τελευταίο διαχωρίζεται απ’ το ουράνιο με χημικές μεθόδους, είναι ισχυρά ραδιενεργό με χρόνο ημιζωής εικοσιτέσσερις χιλιάδες χρόνια, χρησιμεύει δε, κυρίως, για πολεμικούς σκοπούς, δηλαδή για κατασκευή ατομικής βόμβας. Το απόβλητο που απομένει μετά απ’ όλες τις παραπάνω διαδικασίες είναι το ουράνιο – 238 των βλημάτων. Και ποια ή περιεκτικότητα του σε υπολείμματα σε άλλα βαρέα μέταλλα μετά απ’ τον διαχωρισμό του απ’ αυτά; Όταν μάλιστα είναι γνωστό ότι σε ένα διαχωρισμό δεν ενδιαφέρει η καθαρότητα του αποβλήτου.
Η χρήση του σε οπλικά συστήματα έλυσε εν μέρει το πρόβλημα της αποθήκευσής του, μ’ άλλα λόγια όλος ο πλανήτης μετατρέπεται σε μια δυνάμει χωματερή για τοξικά και ραδιενεργά απόβλητα, εκτός βέβαια από αυστηρά προστατευόμενες, νησίδες άλλης ποιότητας ζωής. Είναι γνωστό δηλαδή ότι η Αμερική δεν κάνει ούτε δοκιμές σ’ αυτά τα όπλα στο έδαφός της. Τώρα βέβαια το να πεθάνουν και μερικές χιλιάδες στρατιώτες (βλέπε πολίτες β΄ κατηγορίας) μετά, δεν είναι και τόσο φοβερό. Το μόνο που πρέπει να πάει καλά είναι οι δείκτες οτιδήποτε κι αν δείχνουν.
Αυτή είναι η μία όψη του νομίσματος. Απ’ την άλλη έχουμε μια Ευρώπη γερασμένη που δεν μπορεί να αρθρώσει λόγο και διοικείται από ηγέτες μικρούς, οι οποίοι διαφεντεύουν λαούς και όχι πολίτες. Οι δεκαετίες του ’60 και του ’70 έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Όλη εκείνη η αμφισβήτηση που ταρακουνούσε τον κόσμο για πολύ μικρότερα προβλήματα, σήμερα έχει απορροφηθεί απ’ το σύστημα. Οι άνθρωποι δεν εργάζονται. Δουλεύουν. Και περνούν τις λίγες ελεύθερες ώρες τους βυθισμένοι σ’ έναν καναπέ μπροστά σε μια τηλεόραση μ’ ένα κιβώτιο μπίρες δίπλα, τους. Κι όσοι δεν το ’χουν πετύχει, αυτό ονειρεύονται.
Έτσι όταν πέφτουν βόμβες το μόνο που ενδιαφέρει είναι να μην πέφτουν στη γειτονιά μας. Όταν συμβεί κι αυτό κάνουμε μετρήσεις στα σύνορα. Τα υποατομικά σωματίδια όμως και η ραδιενεργός ακτινοβολία δε γνωρίζουν σύνορα.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Ελευθερία" της Καλαμάτας το 2000
"Jean–Jacques Rousseau"
Ο Ναπολέων Βοναπάρτης ήταν ο πρώτος στρατιωτικός, ο οποίος υπολόγιζε εκ των προτέρων τις απώλειες του στρατού του και με βάση αυτό καθόριζε τα εφόδια για σίτιση μετά τη μάχη. Αυτό θεωρήθηκε ψυχρός και ανηλεής υπολογισμός παρ’ ότι ήταν απόλυτα λογικό, διότι κανείς απ’ τους εμπλεκόμενους σε έναν πόλεμο δεν πάει στο μέτωπο πιστεύοντας ότι θα σκοτωθεί. Είναι σίγουρο ότι, αν σε μια ομάδα ανθρώπων αποδείξεις ότι δεν έχουν καμία ελπίδα να επιβιώσουν, το πολεμικό μένος τους θα σβήσει γρήγορα, ειδικά αν πρόκειται για στρατό επιτιθέμενο.
Ο σχεδιασμός των όπλων σε όλη την ανθρώπινη ιστορία στοχεύει πάντα στην προστασία του δικού σου και στην εξουδετέρωση του αντίπαλου. Αυτή η λογική δημιούργησε τις ασπίδες κάθε είδους.
Σήμερα βλέπουμε να μεταβάλλεται αυτή η λογική και αντιμετωπίζουμε το παράλογο εκ πρώτης όψεως, να παράγονται όπλα τα οποία κυριολεκτικά σκοτώνουν και τους αντίπαλους αλλά και αυτούς που τα χρησιμοποιούν. Ο πόλεμος του Κόλπου άφησε πίσω τους Αμερικανούς στρατιώτες καρκινοπαθείς διότι χρησιμοποίησαν βλήματα απεμπλουτισμένου ουρανίου. Αν ήταν απλώς λάθος, θα περίμενε κανείς την απόσυρσή τους. Κάτι τέτοιο όμως δε συνέβη. Στη Γιουγκοσλαβία χρησιμοποιήθηκαν ξανά και τα κράτη – μέλη του NATO έχουν γεμίσει τις αποθήκες τους μ’ αυτά. Τώρα που αρχίζει σιγά – σιγά να εμφανίζεται το πρόβλημα, αμήχανοι ηγέτες – διαχειριστές εξουσίας σε όλα τα δυτικά κράτη προσποιούνται άγνοια. Φυσικά αυτό δεν πείθει. Η γνώση των συνεπειών χρήσης ραδιενεργών υλικών είναι χρόνια τώρα δεδομένη. Και εν πάση περιπτώσει αν αγνοείς τις συνέπειες ενός υλικού, πρώτα το μελετάς και μετά το χρησιμοποιείς. Άρα μη αποδεχόμενοι την άγνοια καταντάμε να δεχτούμε το σκόπιμο αυτής της ιστορίας.
Αυτό που πρέπει να λάβουμε υπ’ όψιν μας είναι ότι έχουν αλλάξει και οι στόχοι ενός πολέμου. Όταν οι πόλεμοι γινόντουσαν για κατακτήσεις εδαφών και μέχρι και τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο έτσι ήταν τα πράγματα, τους επιτιθέμενους τους ενδιέφερε η εξουθένωση των αντιπάλων αλλά και η χρήση της κατακτημένης περιοχής, άρα η καλή της κατάσταση.
Τώρα ο πόλεμος γίνεται για να επιβληθεί οικονομική κυρίως εξόντωση στον αντίπαλο, άρα δεν ενδιαφέρει η ερήμωση ή όχι μιας περιοχής.
Πόσω μάλλον που η καταστροφή των προϊόντων μιας περιοχής αυξάνει τις τιμές των δικών σου προϊόντων. Άρα η μόνιμη καταστροφή είναι ό,τι «καλύτερο».
Τον τελευταίο καιρό βιαστικές απόψεις κάθε είδους έχουν ακουστεί για το όλο θέμα. Είναι δεδομένο ότι το ισότοπο του ουρανίου – 238 είναι φτηνό υλικό διότι προκύπτει ως απόβλητο μετά τον διαχωρισμό του απ’ το ουράνιο – 235. Είναι υλικό ραδιενεργό με χρόνο ημιζωής τεσσεράμισι δισεκατομμύρια χρόνια. Εκείνο όμως που δεν είναι ιδιαίτερα γνωστό είναι ότι χρησιμεύει για την παραγωγή πλουτωνίου, με μια διαδικασία μεταστοιχείωσης, με ενδιάμεσα στοιχεία το ουράνιο –239, το ποσειδώνιο και εν τέλει το πλουτώνιο. Αυτό το τελευταίο διαχωρίζεται απ’ το ουράνιο με χημικές μεθόδους, είναι ισχυρά ραδιενεργό με χρόνο ημιζωής εικοσιτέσσερις χιλιάδες χρόνια, χρησιμεύει δε, κυρίως, για πολεμικούς σκοπούς, δηλαδή για κατασκευή ατομικής βόμβας. Το απόβλητο που απομένει μετά απ’ όλες τις παραπάνω διαδικασίες είναι το ουράνιο – 238 των βλημάτων. Και ποια ή περιεκτικότητα του σε υπολείμματα σε άλλα βαρέα μέταλλα μετά απ’ τον διαχωρισμό του απ’ αυτά; Όταν μάλιστα είναι γνωστό ότι σε ένα διαχωρισμό δεν ενδιαφέρει η καθαρότητα του αποβλήτου.
Η χρήση του σε οπλικά συστήματα έλυσε εν μέρει το πρόβλημα της αποθήκευσής του, μ’ άλλα λόγια όλος ο πλανήτης μετατρέπεται σε μια δυνάμει χωματερή για τοξικά και ραδιενεργά απόβλητα, εκτός βέβαια από αυστηρά προστατευόμενες, νησίδες άλλης ποιότητας ζωής. Είναι γνωστό δηλαδή ότι η Αμερική δεν κάνει ούτε δοκιμές σ’ αυτά τα όπλα στο έδαφός της. Τώρα βέβαια το να πεθάνουν και μερικές χιλιάδες στρατιώτες (βλέπε πολίτες β΄ κατηγορίας) μετά, δεν είναι και τόσο φοβερό. Το μόνο που πρέπει να πάει καλά είναι οι δείκτες οτιδήποτε κι αν δείχνουν.
Αυτή είναι η μία όψη του νομίσματος. Απ’ την άλλη έχουμε μια Ευρώπη γερασμένη που δεν μπορεί να αρθρώσει λόγο και διοικείται από ηγέτες μικρούς, οι οποίοι διαφεντεύουν λαούς και όχι πολίτες. Οι δεκαετίες του ’60 και του ’70 έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Όλη εκείνη η αμφισβήτηση που ταρακουνούσε τον κόσμο για πολύ μικρότερα προβλήματα, σήμερα έχει απορροφηθεί απ’ το σύστημα. Οι άνθρωποι δεν εργάζονται. Δουλεύουν. Και περνούν τις λίγες ελεύθερες ώρες τους βυθισμένοι σ’ έναν καναπέ μπροστά σε μια τηλεόραση μ’ ένα κιβώτιο μπίρες δίπλα, τους. Κι όσοι δεν το ’χουν πετύχει, αυτό ονειρεύονται.
Έτσι όταν πέφτουν βόμβες το μόνο που ενδιαφέρει είναι να μην πέφτουν στη γειτονιά μας. Όταν συμβεί κι αυτό κάνουμε μετρήσεις στα σύνορα. Τα υποατομικά σωματίδια όμως και η ραδιενεργός ακτινοβολία δε γνωρίζουν σύνορα.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Ελευθερία" της Καλαμάτας το 2000
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου