Κυριακή 8 Απριλίου 2018

Τι σου ξημερώνει αύριο;






«Αν ένας άνθρωπος δεν αντιφάσκει ποτέ, είναι επειδή ποτέ δεν λέει τίποτα»
Miguel de Unamuno


Όλες οι πόλεις έχουν  κοινά γνωρίσματα. Δρόμους, πλατείες, φως νερό τηλέφωνο, τώρα πια  ίντερνετ,  υπηρεσίες, ανθρώπους που ζουν ο ένας δίπλα στον άλλο, αυτοκίνητα. Όσο διαφορετικές και να ‘ναι, τα κοινά αγαθά προσφέρονται σε όλους, μόνιμους κατοίκους και επισκέπτες. Μπορεί αυτά που σου παρέχουν να είναι καλύτερα η χειρότερα σε σύγκριση με κάποιες άλλες. Είναι φυσικό να γίνονται συγκρίσεις και είναι σύνηθες να ακούς ότι η τάδε πόλη είναι καλύτερη, αν μπορούσα θα πήγαινα να ζήσω εκεί κ.λπ.
Μια πόλη είναι ενας ζωντανός οργανισμός που έχει υποχρεώσεις απέναντι στους πολίτες της. Μπορεί αυτό να φαντάζει οξύμωρο διότι η πόλη είναι οι πολίτες που την απαρτίζουν ως σύνολο, αλλά τελικά επειδή αυτό το σύνολο δρα σαν αυτόνομος οργανισμός, αρκετές φορές δεν λειτουργεί με γνώμονα το κοινό καλό και την προσπάθεια ευημερίας των μερών που το αποτελούν.
Η πόλη πρέπει να τους κάνει να νοιώθουν ότι το να ζουν μέσα στα «τείχη» της, τους μετατρέπει εξ ορισμού σε συμμέτοχους στα τεκταινόμενα,  τους κάνει κοινωνούς της αλήθειας για τα ζητήματα που ανακύπτουν, τους θέτει την υποχρέωση να πάρουν αποφάσεις για τις πιθανές αλλαγές που πρόκειται να δρομολογηθούν. Μια πόλη πρέπει να σχεδιάζει με όραμα για τα επόμενα χρόνια και να προσπαθεί να μην μετατραπεί σε συνάθροιση γερόντων. Είναι απαραίτητο να βρίσκει λύσεις ώστε να κρατήσει τους νέους ανθρώπους και να φέρει κι άλλους. Η εισροή νέων σε μια πόλη, θα της δώσει φρεσκάδα, ομορφιά, δυναμικότητα, αλλά κυρίως θα δώσει σε όλους την αίσθηση της προοπτικής.  Η εγκατάλειψη της ύπαιθρης χώρας, αλλά ακόμα και οι μεταναστεύσεις που έχουμε ζήσει κατά καιρούς σε τούτο τον τόπο, οφείλονται ακριβώς και μόνο, στην αίσθηση που αποκτά σιγά σιγά ο πληθυσμός ότι εκλείπει η προοπτική. Είναι κυριολεκτικά αυτό που λαϊκά λέγεται : «…δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει αύριο»
Προοπτική είναι να ξέρεις ότι μπορείς βελτιώσεις της καθημερινότητά σου. Προοπτική είναι να έχεις δουλειά που δεν θα κινδυνεύεις να την χάσεις.
Προοπτική είναι να έχεις τη δυνατότητα να βγαίνεις απ’ την πόρτα σου και να μην αντικρύζεις τη δυστυχία να πλανιέται στον αέρα γύρω σου. Προοπτική δηλαδή, είναι ο παράγοντας που κάνει τους ανθρώπους να δουλεύουν με όρεξη, να μην φοβούνται μπροστά στις δυσκολίες, να βλέπουν ότι τα πράγματα μπορούν να πάνε καλυτέρα κι ότι μπορούν να προσπαθήσουν να βελτιώσουν τις συνθήκες ζωής τους.
Σε ποιον πέφτει το βάρος της ευθύνης να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για όλα τα παραπάνω, ώστε να δίνει στους πολίτες της το μεγάλο αγαθό που λέγεται προοπτική; Είναι ηλίου φαεινότερο.  Ελεύθεροι πολίτες που ζουν σε κοινότητες σε μια ελεύθερη, δημοκρατική χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης εκλέγουν τα όργανα που τους εκπροσωπούν και τους δίνουν την εντολή να σχεδιάσουν και να φέρουν προτάσεις βελτίωσης της ποιότητας ζωής, σε βάθος χρόνου. Από τον πρώτο βαθμό τοπικής αυτοδιοίκησης μέχρι την κεντρική κυβέρνηση, οι εκλεγμένοι είναι εντελλόμενοι κι όχι ηγέτες-όπως πολλοί τους θεωρούν- έχουν δε την υποχρέωση από τους εντολείς τους, να προσπαθήσουν να υλοποιήσουν το όραμα τους (που πρότειναν προεκλογικά κι έγινε αποδεκτό)  για τα επόμενα χρόνια, ώστε όταν παραδώσουν την διακυβέρνηση στους επόμενους, ο απολογισμός να είναι θετικός.  Έχουν την υποχρέωση να ακούσουν  τις απόψεις και τις ανησυχίες των πολιτών και να πορεύονται με γνώμονα τον ορθολογισμό και το κοινό συμφέρον. Πρέπει να χρησιμοποιούν την επιστημονική γνώση που είναι πια εύκολα προσβάσιμη, να προσκαλούν ειδικούς για κάθε θέμα, να βλέπουν τι συμβαίνει σε άλλες πόλεις η χώρες που πρωτοπορούν  και να συνθέτουν προτάσεις και λύσεις στοχεύοντας απαρέγκλιτα στην βελτίωση των συνθηκών ζωής.
Η εποχή των αυθεντιών έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Αυτό πρέπει να γίνει συνείδηση σε όλους, πολίτες και εκπροσώπους τους. Το μοντέλο σύμφωνα με το οποίο έπιανε το τιμόνι μια φωτισμένη προσωπικότητα και οι υπόλοιποι εμπιστεύονταν τυφλά τις ικανότητες του και την κρίση του για να τους οδηγήσει παραπέρα, στις σημερινές συνθήκες δεν λειτουργεί. Είναι αναγκαιότητα η συνέργεια όλων, ώστε να γεννηθεί μια ανθρώπινη έλλογη δύναμη, που θα σπρώξει τα πράγματα προς το καλύτερο.

Η ιδέα γι’ αυτό το κείμενο ήλθε από μια ανάρτηση της ψυχολόγου Ειρήνης Αγαπιδάκη στο
Facebook


Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα  ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ στις 7 Απριλίου 2018


Παρασκευή 6 Απριλίου 2018



Metomati

Το Φυσερό του Σιδερά, 
(γράφει ο Μιχάλης Δημητρακόπουλος)




Ένα τέτοιο φυσερό είχε ο παππούς μου που ήταν σιδεράς (γύφτους τους λέγανε τότε). Αυτό ήταν κρεμασμένο πάνω απ’ το καμίνι στο όποιο έκαιγε κωκ και με μια αλυσίδα ανοιγόκλεινε το φυσερό προωθώντας αέρα στη φωτιά η οποία έτσι δυνάμωνε. Ήταν το παιγνίδι μου ως πιτσιρικάς κι ο γέρος μας κυνηγάγε διότι σωνόταν το κάρβουνο τσάμπα.Κρεμόταν με αλυσίδες που έπιαναν στο κάτω μέρος του ώστε το πάνω να είναι ελεύθερο να κινηθεί. Αυτό, με ένα αλυσιδάκι μικρότερο στο πίσω μέρος μπορούσες να το ανεβοκατεβάζεις και να πρεσάρει τον αέρα μέσω μιας σωλήνας στον πάγκο από κάτω όπου έκαιγε η φωτιά.Μέσα στη φωτιά έβαζαν τα σίδερα κι όταν κοκκίνιζαν τα ακουμπούσαν στο αμόνι που είχαν δίπλα για επεξεργασία.


Θυμάμαι τον γέρο που τη Μεγάλη Πέμπτη γύριζε το αμόνι ανάποδα
(δεν ήταν εύκολο πράγμα).
Ήταν η απόδειξη ότι δεν είχε φτιάξει αυτός τα καρφιά του Χριστού.



Το σιδεράδικο του παππού βρισκόταν στην οδό Αναγνωσταρά, στο ύψος του Δημαρχείου της Καλαμάτας. Έπεσε το κτίριο με τον σεισμό και χάθηκαν τα πάντα.
by Metomati: Πράγματα - 14 Ιανουαρίου 2018