Αυτό που ανα­ζητάει κανείς από διαίσθηση στη διάρκεια μιας ολόκληρης ζωής το κατανοεί αργότερα σε πολύ ωριμότερα χρόνια...
"Γιατί η Ελλάδα;"
Jacqueline de Romilly

Επέρχονται Ολυμπιακοί Αγώνες. Οι μαθητές του Δημο­τικού έχουν μπει ήδη σε διαδικασία ολυμπιακής εκπαίδευσης. Αυτή η φιέστα των πολυεθνι­κών εταιρειών που έχει σαν κυρίαρχο στόχο το οικονομικό όφελος κάποιων πολύ λίγων και συγκεκριμένων αποκτά και ιδεολογική κάλυψη.
Τούτος ο τόπος με τα χιλιάδες προβλήμα­τα απόκτη­σε έτσι κι άλλο ένα που θα τον ταλαιπωρεί για χρόνια, φυσικά και μετά το τέλος των αγώνων.
Θα συμβεί μια υπερσυγκέντρωση κονδυλίων και έργων στην Αττική που θα βουλιάξει από κόσμο για ένα διάστημα κι όλη η υπόλοιπη Ελλά­δα θα χαζεύει «μαγεμέ­νη» μεσ’ την εγκατάλει­ψή της.
Οι αρχαιολογικοί χώροι και τα μνημεία που θα δεχτούν τις ορδές των επισκεπτών επιτέλους θα αποσβέσουν ένα μέρος απ’ τη χασούρα που έχουν δημιουργήσει τόσα χρό­νια με το να μην επιτρέ­πεται να κοπούν σε οικόπεδα. Στον Μαρα­θώνα θα φτιαχτεί το κωπηλατοδρόμιο. Το ότι σ’ εκείνο τον τόπο έγινε μια μάχη πριν δυόμισι χιλιάδες χρόνια δεν έχει πια και μεγάλη σημασία. Άλλωστε την θυμάται κανένας από μας; Ο Υπουργός Πολι­τισμού χαρακτήρισε ξενοφοβική την άποψη ότι εκεί σταμάτησε η επιδρομή της Ασίας στην Ευρώπη. Ας χτί­σουμε λοιπόν από πάνω ένα κωπηλατοδρόμιο και κάμποσες εξέδρες. Γιατί όχι να μην στρώ­σουμε και ταρτάν στην Ολυμπία;
Κατηγορούμε τους Άγγλους και άλλους που έκλεψαν από τού­τον τον τόπο ό,τι μπόρε­σαν. Είναι γνωστό ότι το βασικό τους επιχεί­ρημα είναι ότι τα μνη­μεία που έχουν μαζέψει τα προσέχουν καλύτε­ρα.
Σ’ αυτή τη γωνιά της γης έχει συμβεί αυτό που δε συνέβη πουθενά αλλού. Επίθεση στη μνήμη. Η βαλκανική χερσόνησος δέχτηκε απανωτά κύματα εισβο­λέων οι οποίοι βρίσκο­ντας τον τόπο καλό εγκαταστάθηκαν και αφομοιώθηκαν με τους ντόπιους που μπορεί βέβαια να ’χαν κατέβει λίγα χρόνια πριν και δημιούργησαν ένα χαρ­μάνι κοινω­νικό που όμως είχε πάντα την αίσθηση, ζώντας δίπλα σε σπασμένες κολόνες και αρχαία θέα­τρα κι αγάλ­ματα που όταν η βροχή ξέπλενε τα χώματα ξεπρόβαλ­λαν ζητώ­ντας αποκατάσταση, ότι ζούσαν σ’ έναν τόπο που κάποτε έζησαν μεγάλοι άντρες που είχαν πει πράγματα θαυ­μαστά.
Τώρα έχει αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση. Δεν αρκεί να υπάρχουν τα μνημεία. Πρέπει να μπορούν να αντισταθμί­ζουν οικονομικά το κόστος ύπαρξής τους. Στους προηγούμενους Ολυμπιακούς Αγώνες το μετάλλιο είχε χαραγμέ­νο πάνω του το Κολοσσαίο.
Πόσα απ’ αυτά τα παι­διά που πήγαν στο Σίδνεϊ και πήραν το πολυπόθητο μετάλλιο, το κοίταξαν και αναρωτή­θηκαν γιατί το σύμβολο της νίκης τους είναι ένα αρματοδρόμιο βαμμένο στο αίμα και χορτασμέ­νο από θηριωδία; Η μνήμη απαιτεί να υπάρ­χουν τα κτήρια και τα μνημεία. Αν γκρεμιστούν τα κρεματόρια του Άουσβιτς θα ’ρθει μια μέρα που κάποιοι θα πουν ότι δεν υπήρξαν ποτέ. Δεν μπορούν όμως να σηματοδοτούν τα πάντα.
Ποιο θα ’ναι το έμβλη­μα στο μετάλλιο της Αθήνας; Αν και είναι προτιμότερο να μην το ζαλίζουμε και πολύ. Ας δοθεί το σήμα όποιας πολυεθνικής δώσει τα πιο πολλά.

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Ελευθερία" της Καλαμάτας το 2000