Βγάνανε τις καρέκλες τ’ απόγιομα όταν σουρούπωνε, στο δρόμο και πιάνανε το κουτσομπολιό ίσα με τις 11. Αυτή ήταν η διασκέδαση.
Κει κατά τις 8.30 πέρναγε τις καθημερινές ο Γιώργης. Καροτσέρης, όλη την μέρα πάλευε με το ζωντανό για το μεροκάματο. Μετά στου Φιτσάλου, κατοστάρι ξεροσφύρι και να ακούει τους άλλους να βρίζουν την πουτάνα την κοινωνία, που τα ’φερε έτσι τα πράματα. Ο ίδιος δεν έλεγε πολλά, γιατί άμα το καλοσκεφτόταν, δεν ήξερε ποιος του έφταιξε. Ύστερα, μ’ ένα μυστήριο ζεμπέκικο, με τα χέρια απλωμένα για βοήθεια απ’ τα ντουβάρια του στενού σοκακιού, πάταγε δω και βρισκότανε ’κειπέρα, αλλά τοίχο τοίχο τα κατάφερνε να φτάσει στο ερείπιο. Το μόνο που έμενε ήταν να ξημερώσει ο Θεός την μέρα του, να πάει στην πιάτσα στην γέφυρα των καροτσαραίων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου