Η ΠΑΡΑΠΑΙΔΕΙΑ ΠΑΝΤΑ

Οι εισηγήσεις, την Κυριακή 21 Σεπτεμβρίου, σχετικά με την εκπαίδευση ήταν ένας πολύ σοβαρός λόγος για να παρακολουθήσει κάποιος την ημερίδα που διοργανώθηκε από το Ποτάμι, στο ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης. Ενδιαφέρουσες απόψεις και διαπιστώσεις από ανθρώπους όπως ο καθηγητής Σταμάτης Κριμιζής, ο Αχιλλέας Γραβάνης, ο Άγγελος Δεληβοριάς και πολλοί άλλοι εξίσου σημαντικοί τον τομέα τους,  δεν είναι εύκολο να τις συναντήσεις καθημερινά.
Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που μπόρεσα να παρακολουθήσω το μεγαλύτερο μέρος της ημερίδας.

Όμως δεν γλυτώσαμε. Ο εύκολος λαϊκίστικος λόγος τελικά παρεισφρέει παντού. Τι θέλουν ν’ ακούσουν οι νεοέλληνες για το κακό το ριζικό μας ; Θα τους το πούμε. Κατά τον κύριο Τάσο Αποστολίδη μαθηματικό, ιδιωτικό εκπαιδευτικό και αντιπρόεδρο της Αμερικάνικης Γεωργικής Σχολής, τα κάθε είδους φροντιστήρια κατά κύριο λόγο (και οι ιδιαιτεράδες βεβαίως) αποτελούν ένα από τα μεγαλύτερα δεινά της ελληνικής εκπαιδευτικής πραγματικότητας. Το ότι τα παιδιά τρέχουν το απόγευμα σε δυο ξένες γλώσσες, σε γυμναστήρια, μαθήματα μουσικής και άλλα συναφή είναι κατακριτέο. Το γεγονός βέβαια ότι έχουμε ένα από τα υψηλοτέρα ποσοστά γλωσσομαθών στην Ευρώπη δεν το εξετάζουμε. Το τι αυτό μπορεί να προσφέρει αργότερα σε ένα μέλλοντα  πολίτη του κόσμου δεν το συζητάμε. Το γιατί η δημόσια εκπαίδευση δεν έχει καταφέρει τόσα χρόνια να τα προσφέρει αυτά στα παιδιά, δεν αποτελεί αντικείμενο έρευνας. Ούτε το ποιος φταίει για την απαξίωση του δημόσιου σχολείου. 

Ο κύριος  Αποστολίδης θεωρεί ότι  τα δίδακτρα των φροντιστηρίων είναι δυσβάστακτα για το βαλάντιο του μέσου Έλληνα ο οποίος, επίσης κατά τον κύριο Αποστολίδη, μ’ αυτόν το τρόπο  εξαγοράζει το άλλοθι, ότι τουλάχιστον, ως γονιός, έκανε το χρέος του!  Δηλαδή ο κύριος Αποστολίδης εκτός από μαθηματικός και γνώστης των οικονομικών μεγεθών της αγοράς, είναι και κοινωνιολόγος που έχει εντρυφήσει στη νοοτροπία των νεοελλήνων και ξέρει γιατί πληρώνουν οι ανάλγητοι γονείς  την εξωσχολική στήριξη των βλασταριών τους. Δεν μίλησε μάλιστα ούτε καν για κάποιο ποσοστό. Όλοι ανεξαιρέτως οι γονείς επιδιώκουν μέσω της οικονομικής προσφοράς να απαλλαγούν από την ευθύνη ανάπτυξης των παιδιών τους, φορτώνοντας τα με μπαλέτα μουσικές ξένες γλώσσες πολεμικές τέχνες και φροντιστήρια, πολλά φροντιστήρια. Διότι λανθασμένα, πάντα κατά τον κύριο Αποστολίδη, επιδιώκουν την εισαγωγή τους στα πανεπιστήμια χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι έτσι τους αφαιρούν την δυνατότητα ανάπτυξης των πνευματικών ικανοτήτων τους. Αν οι σπουδές σε μια πανεπιστημιακή σχολή συνεπάγονται και φρένο στην πνευματική ανάπτυξη, κάτι δεν πάει καλά με την σχέση αυτού του σκεπτικού με τον ορθό λόγο, τουλάχιστον. 

Είναι γνωστό ότι και καθηγητές του Δημόσιου σχολείου και παρά πολλοί ελεύθεροι επαγγελματίες και μη, κάνουν μαθήματα τα απογεύματα κατ’ οίκον. Είναι γνωστό επίσης ότι δεν υπάρχουν παραστατικά για αυτές τις παροχές υπηρεσίας και γενικά κυκλοφορεί πολύ μαύρο χρήμα σ’ αυτή την δραστηριότητα, πέρα απ΄ το γεγονός ότι για τους καθηγητές του Δημόσιου σχολείου αποτελεί και ποινικό αδίκημα. Με όλα αυτά η πολιτεία ουδέποτε έχει ασχοληθεί. Κάποιοι δύσπιστοι μπορεί να σκεφτούν ότι η απουσία ελέγχου στους δημόσιους λειτουργούς μπορεί και να’ ναι κι ένα κλείσιμο ματιού όσον αφορά στο «...συμπλήρωμα» του εισοδήματος τους.  Άλλωστε  είναι τέτοια η διασπορά του φαινόμενου που μάλλον είναι αρκετά δύσκολο να ελεγχθεί.
Απορώ όμως με την άνεση του κυρίου Αποστολίδη ο οποίος έτσι ανενδοίαστα κατηγόρησε από βήματος έναν ολόκληρο επιχειρηματικό κλάδο  για φοροδιαφυγή, εισφοροδιαφυγή και πενιχρές αμοιβές υπαλλήλων. Που το ξέρει; Κι αν έχει στοιχεία γιατί δεν τα χρησιμοποιεί δια της νομίμου οδού; Είναι προτιμότερο να πετάει λάσπη σε ένα ολόκληρο επαγγελματικό κλάδο; Γιατί δεν κατηγορεί και τα δικηγορικά γραφεία; Που ξέρει πόσα και αν πληρώνουν οι γιατροί, τα κομμωτήρια  τα λογιστικά γραφεία και ένα σωρό άλλες επιχειρήσεις. Τα φροντιστήρια κατά τον κύριο Αποστολίδη είναι τόποι ανομίας κάθε είδους. Όταν εκτοξεύει κάποιος τόσο βαριές κατηγορίες εναντίον ενός ολοκλήρου χώρου πρέπει και να μπορεί να τις αποδείξει. Αλλιώς πρόκειται για έναν λόγο που αποσκοπεί απλώς στον εντυπωσιασμό. Μόνο που έκανε ένα λάθος. Δεν μιλούσε σε ένα κοινό που χάφτει εύκολα τέτοιου είδους γενικεύσεις. 

Σύμφωνα με τον καθηγητή Σταμάτη Κριμιζή, του οποίου η ομιλία είχε προηγηθεί, ο ελληνισμός διαθέτει περίπου το 3% των επιστημόνων κορυφαίας εμβέλειας παγκοσμίως, ενώ ο πληθυσμός της Ελλάδας ή των Ελλήνων διεθνώς αντιστοιχεί μόνο στο 0,15% ή 0,20% από τα 6,92 δισεκατομμύρια κατοίκους του πλανήτη. Αυτό αποτελεί ένα αναξιοποίητο είναι η αλήθεια κεφαλαίο για όλους μας, δεν επετεύχθει όμως με τις απόψεις του κυρίου Αποστολίδη. 

Ο κύριος Αποστολίδης αφιέρωσε ένα μέρος της εισήγησης του στην “πάταξη” της παραπαιδείας. Ακόμη και η χρήση του συγκεκριμένου ρήματος είναι ενδεικτική των απόψεων του εισηγητή. 
Αναρωτιέμαι πως φαντάζεται την απαγόρευση της λειτουργίας καθ’ όλα νόμιμων επιχειρήσεων κάθε είδους σε μια δημοκρατική κοινωνία. Τα αποφασίζομεν και διατάσσομεν κάθε χρώματος έχουν περάσει ανεπιστρεπτί.  Αν κάποιοι γονείς επιθυμούν εξωσχολική στήριξη των παιδιών τους, θα την έχουν. Κι αυτό είναι διεθνής πρακτική, για να τελειώνουμε με το παραμυθάκι ότι το φροντιστήριο αποτελεί ελληνική ιδιαιτερότητα. 

Την περί ης ο λόγος ανεκδιήγητη, κατά την ταπεινή μου γνώμη, εισήγηση ακολούθησε αρκετά αργότερα στην ομιλία του Σταύρου Θεοδωράκη η πρόταση, ανάμεσα στ’ άλλα, περί νομιμοποίησης των ιδιαιτέρων των καθηγητών του Δημοσίου. Θεωρώ  ότι δεν θα υπάρξει αντίρρηση να πραγματοποιηθεί κάτι τέτοιο, αρκεί όμως για λόγους ισοπολιτείας, να επιτρέψουμε παράλληλα στους εφοριακούς ν’ ανοίξουν λογιστικά γραφεία και στους δικαστικούς να λειτουργούν ως δικηγόροι τα απογεύματα υπερασπίζοντας όποιον τους πληρώνει καλύτερα. Ας μην συνεχίσω με έναν ατέλειωτο κατάλογο με αστυνομικούς, στρατιωτικούς κ.λ.π. Πέρα απ’ οποιοιδήποτε κριτική στην πρόταση αυτή καθαυτή, πρέπει να επισημανθεί  ότι όχι μόνο δεν καταργεί τα φροντιστήρια αλλά τα επαυξάνει κι αναγνωρίζει την ανάγκη εξωσχολικής εκπαιδευτικής πράξης, άρα την αδυναμία του δημόσιου σχολείου να προσφέρει ολοκληρωμένη εκπαίδευση. 
Θα το λέμε αυτό παραπαιδεία, η θα το βαφτίσουμε κάπως αλλιώς - πως άραγε - για να συμπλεύσει η εισήγηση του Τάσου Αποστολίδη με τις απόψεις του επικεφαλής του Ποταμιού;