Τι σου ξημερώνει αύριο;

«Αν ένας άνθρωπος δεν αντιφάσκει ποτέ, είναι επειδή ποτέ δεν λέει τίποτα»
Miguel de Unamuno

Όλες οι πόλεις έχουν  κοινά γνωρίσματα. Δρόμους, πλατείες, φως νερό τηλέφωνο, τώρα πια  ίντερνετ,  υπηρεσίες, ανθρώπους που ζουν ο ένας δίπλα στον άλλο, αυτοκίνητα. Όσο διαφορετικές και να ‘ναι, τα κοινά αγαθά προσφέρονται σε όλους, μόνιμους κατοίκους και επισκέπτες. Μπορεί αυτά που σου παρέχουν να είναι καλύτερα η χειρότερα σε σύγκριση με κάποιες άλλες. Είναι φυσικό να γίνονται συγκρίσεις και είναι σύνηθες να ακούς ότι η τάδε πόλη είναι καλύτερη, αν μπορούσα θα πήγαινα να ζήσω εκεί κ.λπ.
Μια πόλη είναι ενας ζωντανός οργανισμός που έχει υποχρεώσεις απέναντι στους πολίτες της. Μπορεί αυτό να φαντάζει οξύμωρο διότι η πόλη είναι οι πολίτες που την απαρτίζουν ως σύνολο, αλλά τελικά επειδή αυτό το σύνολο δρα σαν αυτόνομος οργανισμός, αρκετές φορές δεν λειτουργεί με γνώμονα το κοινό καλό και την προσπάθεια ευημερίας των μερών που το αποτελούν.
Η πόλη πρέπει να τους κάνει να νοιώθουν ότι το να ζουν μέσα στα «τείχη» της, τους μετατρέπει εξ ορισμού σε συμμέτοχους στα τεκταινόμενα,  τους κάνει κοινωνούς της αλήθειας για τα ζητήματα που ανακύπτουν, τους θέτει την υποχρέωση να πάρουν αποφάσεις για τις πιθανές αλλαγές που πρόκειται να δρομολογηθούν. Μια πόλη πρέπει να σχεδιάζει με όραμα για τα επόμενα χρόνια και να προσπαθεί να μην μετατραπεί σε συνάθροιση γερόντων. Είναι απαραίτητο να βρίσκει λύσεις ώστε να κρατήσει τους νέους ανθρώπους και να φέρει κι άλλους. Η εισροή νέων σε μια πόλη, θα της δώσει φρεσκάδα, ομορφιά, δυναμικότητα, αλλά κυρίως θα δώσει σε όλους την αίσθηση της προοπτικής.  Η εγκατάλειψη της ύπαιθρης χώρας, αλλά ακόμα και οι μεταναστεύσεις που έχουμε ζήσει κατά καιρούς σε τούτο τον τόπο, οφείλονται ακριβώς και μόνο, στην αίσθηση που αποκτά σιγά σιγά ο πληθυσμός ότι εκλείπει η προοπτική. Είναι κυριολεκτικά αυτό που λαϊκά λέγεται : «…δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει αύριο»
Προοπτική είναι να ξέρεις ότι μπορείς βελτιώσεις της καθημερινότητά σου. Προοπτική είναι να έχεις δουλειά που δεν θα κινδυνεύεις να την χάσεις.
Προοπτική είναι να έχεις τη δυνατότητα να βγαίνεις απ’ την πόρτα σου και να μην αντικρύζεις τη δυστυχία να πλανιέται στον αέρα γύρω σου. Προοπτική δηλαδή, είναι ο παράγοντας που κάνει τους ανθρώπους να δουλεύουν με όρεξη, να μην φοβούνται μπροστά στις δυσκολίες, να βλέπουν ότι τα πράγματα μπορούν να πάνε καλυτέρα κι ότι μπορούν να προσπαθήσουν να βελτιώσουν τις συνθήκες ζωής τους.
Σε ποιον πέφτει το βάρος της ευθύνης να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για όλα τα παραπάνω, ώστε να δίνει στους πολίτες της το μεγάλο αγαθό που λέγεται προοπτική; Είναι ηλίου φαεινότερο.  Ελεύθεροι πολίτες που ζουν σε κοινότητες σε μια ελεύθερη, δημοκρατική χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης εκλέγουν τα όργανα που τους εκπροσωπούν και τους δίνουν την εντολή να σχεδιάσουν και να φέρουν προτάσεις βελτίωσης της ποιότητας ζωής, σε βάθος χρόνου. Από τον πρώτο βαθμό τοπικής αυτοδιοίκησης μέχρι την κεντρική κυβέρνηση, οι εκλεγμένοι είναι εντελλόμενοι κι όχι ηγέτες-όπως πολλοί τους θεωρούν- έχουν δε την υποχρέωση από τους εντολείς τους, να προσπαθήσουν να υλοποιήσουν το όραμα τους (που πρότειναν προεκλογικά κι έγινε αποδεκτό)  για τα επόμενα χρόνια, ώστε όταν παραδώσουν την διακυβέρνηση στους επόμενους, ο απολογισμός να είναι θετικός.  Έχουν την υποχρέωση να ακούσουν  τις απόψεις και τις ανησυχίες των πολιτών και να πορεύονται με γνώμονα τον ορθολογισμό και το κοινό συμφέρον. Πρέπει να χρησιμοποιούν την επιστημονική γνώση που είναι πια εύκολα προσβάσιμη, να προσκαλούν ειδικούς για κάθε θέμα, να βλέπουν τι συμβαίνει σε άλλες πόλεις η χώρες που πρωτοπορούν  και να συνθέτουν προτάσεις και λύσεις στοχεύοντας απαρέγκλιτα στην βελτίωση των συνθηκών ζωής.
Η εποχή των αυθεντιών έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Αυτό πρέπει να γίνει συνείδηση σε όλους, πολίτες και εκπροσώπους τους. Το μοντέλο σύμφωνα με το οποίο έπιανε το τιμόνι μια φωτισμένη προσωπικότητα και οι υπόλοιποι εμπιστεύονταν τυφλά τις ικανότητες του και την κρίση του για να τους οδηγήσει παραπέρα, στις σημερινές συνθήκες δεν λειτουργεί. Είναι αναγκαιότητα η συνέργεια όλων, ώστε να γεννηθεί μια ανθρώπινη έλλογη δύναμη, που θα σπρώξει τα πράγματα προς το καλύτερο.

Η ιδέα γι’ αυτό το κείμενο ήλθε από μια ανάρτηση της ψυχολόγου Ειρήνης Αγαπιδάκη στο Facebook


Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα  ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ στις 7 Απριλίου 2018

Metomati

Το Φυσερό του Σιδερά, 

(γράφει ο Μιχάλης Δημητρακόπουλος)

Ένα τέτοιο φυσερό είχε ο παππούς μου που ήταν σιδεράς (γύφτους τους λέγανε τότε). Αυτό ήταν κρεμασμένο πάνω απ’ το καμίνι στο όποιο έκαιγε κωκ και με μια αλυσίδα ανοιγόκλεινε το φυσερό προωθώντας αέρα στη φωτιά η οποία έτσι δυνάμωνε. Ήταν το παιγνίδι μου ως πιτσιρικάς κι ο γέρος μας κυνηγάγε διότι σωνόταν το κάρβουνο τσάμπα.Κρεμόταν με αλυσίδες που έπιαναν στο κάτω μέρος του ώστε το πάνω να είναι ελεύθερο να κινηθεί. Αυτό, με ένα αλυσιδάκι μικρότερο στο πίσω μέρος μπορούσες να το ανεβοκατεβάζεις και να πρεσάρει τον αέρα μέσω μιας σωλήνας στον πάγκο από κάτω όπου έκαιγε η φωτιά.Μέσα στη φωτιά έβαζαν τα σίδερα κι όταν κοκκίνιζαν τα ακουμπούσαν στο αμόνι που είχαν δίπλα για επεξεργασία.

Θυμάμαι τον γέρο που τη Μεγάλη Πέμπτη γύριζε το αμόνι ανάποδα
(δεν ήταν εύκολο πράγμα).
Ήταν η απόδειξη ότι δεν είχε φτιάξει αυτός τα καρφιά του Χριστού.

Το σιδεράδικο του παππού βρισκόταν στην οδό Αναγνωσταρά, στο ύψος του Δημαρχείου της Καλαμάτας. Έπεσε το κτίριο με τον σεισμό και χάθηκαν τα πάντα.

by Metomati: Πράγματα - 14 Ιανουαρίου 2018

Για το Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, με αγάπη

                                                                                   
                                                                                       Της Ιωάννας Δημητρακοπούλου-Κουταβά                                                                                                                                                    Ioanna Koutava @ LinkedIn  
                                                                                                                                      koutavai@gmail.com 

  Το άρθρο αυτό περιέχει ένα σύνολο παραινέσεων, σχετικά με την επικοινωνία, τη διάδοση και την επιτυχία του Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας. Οι συστάσεις απευθύνονται τόσο στο Δήμο Καλαμάτας, όσο και στη Διεύθυνση του Φεστιβάλ.

  Πηγαίνω στο Φεστιβάλ σχεδόν απ’ όταν θυμάμαι τον εαυτό μου, τα πρώτα χρόνια κάπως ασυνείδητα, ως παιδί. Πριν κάποια χρόνια, δούλεψα για το Φεστιβάλ εθελοντικά. Τα τελευταία δέκα χρόνια παρακολουθώ τις παραστάσεις, πιο συνειδητά πια, και με μεγάλη χαρά. Εν τω μεταξύ, το Φεστιβάλ εξελίχθηκε σε ένα είδος ετήσιου καλοκαιρινού ραντεβού μεταξύ φίλων, που συνεχίζει ν’ ανοίγει για εμάς ένα παράθυρο στον κόσμο του σύγχρονου χορού.

  Γράφω αυτό το κείμενο, έχοντας ως βάση σχετική επαγγελματική εμπειρία. Ο σκοπός είναι να προταθούν κάποιες απλές, υλοποιήσιμες βελτιώσεις και όχι μια μακροπρόθεσμη στρατηγική – θα ήταν αδύνατο άλλωστε, μέσα από ένα μικρό άρθρο.
  

  Ως γνωστόν, το Φεστιβάλ, αποτελεί μια ευκαιρία εξέλιξης για την πόλη σε τουριστικό και αναπτυξιακό επίπεδο[1]. Για να επωφεληθούμε αυτής της ευκαιρίας, το Φεστιβάλ πρέπει να προωθηθεί, όχι μόνο εντός των συνόρων, αλλά και σε διεθνές επίπεδο, στο διεθνές κοινό.

  Φέτος, Δευτέρα 15 Μαΐου, η τέλεση του φετινού Φεστιβάλ και οι ημερομηνίες του έχουν ανακοινωθεί για το καλοκαίρι, αλλά μόνο στις τοπικές εφημερίδες, μόνο στα Ελληνικά. Το website βρίσκεται …στις 15 Ιουλίου 2016. Ας σκεφτούμε το παράδειγμα ενός φοιτητή χορού, που ζει στην Αγγλία, και θα ήθελε να επισκεφθεί το φεστιβάλ και την πόλη αυτό το καλοκαίρι. Για να προγραμματίσει το ταξίδι του θα πρέπει πρώτα: να είναι σίγουρος πως το φεστιβάλ θα γίνει και πότε ακριβώς. Όλα αυτά θα πρέπει να γίνουν αρκετά νωρίς ώστε να μπορεί να προμηθευτεί τα αεροπορικά του εισιτήρια σε λογικές τιμές. Συνεπώς, είναι πιθανό πως φέτος θα επιλέξει κάποιον άλλο προορισμό…

  Η ανακοίνωση της ημερομηνίας διεξαγωγής του Φεστιβάλ πρέπει να γίνεται όσο το δυνατόν νωρίτερα, μέσα από την ιστοσελίδα του, στα ελληνικά και τα αγγλικά. Μόνο έτσι μπορεί να είναι ελκυστικό, για τους θεατές που μένουν στο εξωτερικό (που πρέπει να οργανώσουν το ταξίδι τους αγοράζοντας αεροπορικά εισιτήρια εκ των προτέρων) [2]. Ας μην ξεχνάμε, πως το Φεστιβάλ ανταγωνίζεται όλες τις Ευρωπαϊκές πολιτιστικές εκδηλώσεις, θελκτικές για τον πολιτιστικό τουρισμό.

Ενημέρωση σε διεθνές επίπεδο

  Τα μέσα επικοινωνίας του Φεστιβάλ υπάρχουν ήδη: η ιστοσελίδα, το Facebook, το email, το YouTube, κτλ. Εάν δεν υπάρχει ήδη, μπορεί να δημιουργηθεί και ένα newsletter, το newsletter μπορεί να προωθηθεί όχι μόνο από τα άλλα μέσα επικοινωνίας του Φεστιβάλ αλλά και κατά τη διάρκεια του ίδιου του Φεστιβάλ. 

Η ανακοίνωση της διεξαγωγής θα μπορούσε να γίνεται σε δύο βήματα:
1. Η πρώτη ανακοίνωση θα περιέχει την επιβεβαίωση της τέλεσης του Φεστιβάλ και τις ημερομηνίες διεξαγωγής του στην Καλαμάτα, και θα γίνεται τρεις μήνες πριν την διεξαγωγή του Φεστιβάλ – δηλαδή αρχές - μέσα Απριλίου. Περαιτέρω γενικές πληροφορίες όπως αναφέρονται εδώ [3] μπορούν να ενταχθούν σε αυτήν την ανακοίνωση. Η ανακοίνωση αυτή, θα πρέπει να γίνεται και μέσω της ιστοσελίδας του φεστιβάλ.

2. Η δεύτερη ανακοίνωση θα περιέχει το οπτικοακουστικό διαφημιστικό υλικό (πχ. Βίντεο, πόστερ κτλ.) και όλες τις πληροφορίες σε σχέση με το φετινό Φεστιβάλ: πρόγραμμα, ωράρια, τιμές κτλ. και θα γίνεται επίσης το νωρίτερο δυνατό, ιδανικά δυο μήνες πριν το φεστιβάλ – δηλαδή μέσα Μαΐου.

Οι ανακοινώσεις αυτές μπορούν να γνωστοποιούνται σε ένα πρώτο δίκτυο επικοινωνίας που το Φεστιβάλ μπορεί να αναπτύξει. Ένα τέτοιο δίκτυο μπορεί να περιέχει, μεταξύ άλλων: τον Ευρωπαϊκό πολιτιστικό (ηλεκτρονικό) Τύπο, τα διαδικτυακά δίκτυα χορευτών και θεατών χορού, αλλά και τις Ευρωπαϊκές σχολές Χορού με τα τοπικά τους μέσα επικοινωνίας (ενημερωτικά δελτία, ιστοσελίδες, forum κτλ.).

Φιλοξενία & πληροφόρηση

  Να δημιουργηθεί ένας οδηγός στα Αγγλικά και τα Ελληνικά, για τους θεατές που ταξιδεύουν στην Καλαμάτα για το Φεστιβάλ, που να συστήνει την πόλη και διευκολύνει την διαμονή τους. Ένας τέτοιος οδηγός, θα είναι διαθέσιμος και μέσα από τα ηλεκτρονικά μέσα του Φεστιβάλ, δωρεάν.

  Ο οδηγός, μεταξύ άλλων, να περιέχει: το πρόγραμμα, ένα χάρτη που υποδεικνύει τους χώρους παραστάσεων, τις τιμές, τα ωράρια, τα στοιχεία επικοινωνίας για το φεστιβάλ. Να περιέχει επίσης τις απαραίτητες πληροφορίες σχετικά με την προσβασιμότητα για ΑμεΑ. Να υποδεικνύει τα τοπικά τα μέσα μεταφοράς – ειδικά αυτά που οδηγούν στους χώρους παραστάσεων. Να περιέχει αναφορά στο ΚΤΕΛ Καλαμάτας, και τέλος, πληροφορίες για τον τοπικό πολιτισμό, τα αξιοθέατα και τους γειτονικούς προορισμούς πχ. Καρδαμύλη.

Souvenir

Για τα περισσότερα Ευρωπαϊκά φεστιβάλ, η δημιουργία και πώληση προϊόντων με το logo του Φεστιβάλ όπως t-shirts, πάνινες τσάντες, βιβλία κτλ. είναι ένα μέσο δημιουργίας ενός μικρού εσόδου. Κυρίως όμως λειτουργούν ως διαφημιστικό προϊόν και ενθύμιο για τους ταξιδιώτες και τους θεατές. Τέτοιου είδους προϊόντα πωλούνται κατά τη διάρκεια των Φεστιβάλ, στους χώρους παραστάσεων αλλά και μέσω του website, μέσω e-shop.

Party

  Πριν κάποια χρόνια, οι θεατές του Φεστιβάλ γιόρταζαν παραδοσιακά, αλλά ανεπίσημα, τη γιορτή αυτή του χορού « στου Κούμανη » τρώγοντας μαζί και στη συνέχεια χορεύοντας μέχρι αργά – yay!
Είναι σύνηθες, για τα πολιτιστικά φεστιβάλ, να διοργανώνουν γιορτές κατά τη διάρκεια των φεστιβάλ. Τα οφέλη μιας τέτοιας γιορτής: το Φεστιβάλ γίνεται πιο ελκυστικό και διευρύνει το κοινό του, τραβώντας την προσοχή θεατών που πιθανόν να μην είναι το κλασσικό κοινό παραστάσεων χορού. Επίσης, είναι μια καλή ευκαιρία κοινωνικής δικτύωσης για τους επαγγελματίες του Φεστιβάλ.

Διαφάνεια & σωστή λειτουργία

  Για λόγους διαφάνειας, οι επαγγελματίες που δουλεύουν για το Φεστιβάλ, να δημοσιεύσουν μια σύντομη περιγραφή του βιογραφικού τους και τα στοιχεία επικοινωνίας τους στην ιστοσελίδα του Φεστιβάλ.

  Να επικαιροποιηθούν οι πληροφορίες για τους Ισολογισμούς του Φεστιβάλ· ο τελευταίος ισολογισμός που έχει δημοσιευτεί στο website του Φεστιβάλ είναι αυτός του 2014. Υποθέτω πως οι δύο πιο πρόσφατοι Ισολογισμοί έχουν δημοσιευτεί μέσω άλλων δημόσιων μέσων ενημέρωσης.

  Το Φεστιβάλ έχει πραγματοποιήσει στο παρελθόν συλλογή δεδομένων σε σχέση με το κοινό. Τα στατιστικά είναι ο μόνος τρόπος να αποκτηθεί μια διαυγής εικόνα του κοινού του φεστιβάλ και να βελτιωθεί η προώθηση του Φεστιβάλ τα επόμενα χρόνια. Η εμπορική επιτυχία του Φεστιβάλ (π.χ. αριθμοί εισιτηρίων σε σχέση με τους αριθμούς διαθέσιμων θέσεων), να δημοσιεύεται στο απολογιστικό. Στο επίπεδο που είναι δυνατό, να παρατηρείται, και ει δυνατόν να δημοσιεύεται, το ποσοστό και ο αριθμός των θεατών του Φεστιβάλ που ταξιδεύουν από άλλες πόλεις για να παρακολουθήσουν το Φεστιβάλ.

  Η ιστοσελίδα του Φεστιβάλ πρέπει να είναι ενημερωμένη και να επιβεβαιώνει την τέλεση του Φεστιβάλ, το νωρίτερο δυνατόν μες τη χρονιά. Παραθέτω παραδείγματα από δυο φεστιβάλ στην Ελλάδα που φροντίζουν την ενημέρωση της ιστοσελίδας τους έγκαιρα: http://reworks.gr και http://greekfestival.gr.
   

Kalamata.gr

  Προς το παρόν, στην ενότητα πολιτισμός της ιστοσελίδας του Δήμου Καλαμάτας δεν υπάρχει καμία αναφορά στο Φεστιβάλ. Να δημιουργηθεί μία εκτενής αναφορά που θα παραπέμπει στο website του Φεστιβάλ. Μια τέτοια αναφορά μπορεί να γίνει κάτω από αυτήν την ενότητα ή ιδανικότερα και αλλού στο website, με πιο προφανείς τρόπους.

---

[1] Κατά μέσον όρο, ο Ευρωπαίος πολίτης ξοδεύει 1,706,122.56 ευρώ στα πλαίσια ενός ταξιδιού στην Ελλάδα. http://ec.europa.eu/eurostat/web/tourism/data/main-tables

[2] 53.8% των Ευρωπαίων πολιτών επιλέγουν να ταξιδέψουν αεροπορικώς, όταν ταξιδεύουν εκτός συνόρων. http://ec.europa.eu/eurostat/statistics-explained/index.php/Tourism_statistics_-_characteristics_of_tourism_trips#Air_travel_main_means_of_transport_for_over_half_of_all_outbound_trips 

[3] http://kalamata.gr/enimerosi/nea/11727-syskepsh-gia-to-23o-diethnes-festibal-xorou-2017.html

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Ελευθερία" της Καλαμάτας την Τετάρτη 17-3-2017

Το πολύφωτο

-Ρε μάνα ποια ήταν εκείνη που ανέβηκε κι έριξε τις θηλιές στο πολύφωτο όταν τους φέρανε απ’ το Μελιγαλά στην πλατεία; 

-Τι τα θες αυτά τώρα παιδάκι μου; Άστα…
-Λέγε ρε μάνα!
-Ήτανε μια απ’ την Φυτειά. Της είχανε κρεμάσει οι Γερμανοί μαζί με τους ταγματασφαλίτες τον αδερφό στην πάνω πλατεία  και τον είχαν αφήσει τρεις μέρες να κρέμεται. Σειρία μου και σειρία σου, λέγανε οι Μανιάτες.
Εμένα με πιάσανε όταν την κοπάνησε ο μπάρμπας σου απ’ του Τερζάκη που ήταν  μαζεμένοι και τύπωναν στον πολύγραφο. Είχαν βλέπεις φτιάξει μια ομάδα με ένα ξάδελφο απ’ το Νερόμυλο. Τον σκότωσαν στα Δεκεμβριανά οι χίτες στην Αθήνα. Από κείνη την οικογένεια – ήταν όλοι αριστεροί – δεν έμεινε κανένας.
Ήρθαν σπίτι ψάχνοντας να τον βρούνε. Αφού το ανακώλωσαν όλο και βούτηξαν κι ότι τους γυάλισε, με πήραν, 14 χρονών ήμουν, και με πήγαν στο θήλεων απέναντι απ’ τον Αγιοταξιάρχη. Μας είχαν μαζεμένες καμιά 15αρια στο ισόγειο δυο τρεις μέρες και μετά με άφησαν να πάω σπίτι, χωρίς να μου πούνε τίποτα. Τον πατέρα μου τον είχαν πάρει στο σύνταγμα, τότε με το μπλόκο της Αγοράς, αλλά δούλευε στο συνεργείο του συντάγματος σιδεράς και γλύτωσε την εκτέλεση.
-Κι ο μπάρμπας μου;
-Ε, τι να κάνει. Ανέβηκε στο βουνό. Μετά από κανα δυο βδομάδες τους δώσανε ένα μπιστόλι και μαζί με έναν άλλο απ’ την Σπερχογεία κατεβήκανε μ’ εντολή να σκοτώσουνε κάποιον. Δεν ξέρω τι έγινε, ποτέ δεν μας είπε. Πάντως ήρθε σπίτι στα μαύρα του χάλια. Ψειριασμένος, νηστικός. Τρομάξαμε να τον συνεφέρουμε. Την άλλη μέρα πρωί πρωί χτυπήσανε την πόρτα. Τον είχε δει κάποιος απ’ τη γειτονιά να μπαίνει και τον μαρτύρησε στους ταγματασφαλίτες. Τον πήρανε στο τάγμα. Συφορά. Πήρε  η μάνα μου των ομματιών της και πήγε και βρήκε την Χρυσάνθη την αδερφή του Παπαδόγγονα. Έμενε εκεί πίσω απ’ το 2^ο δημοτικό. Η Χρυσάνθη τότε έλυνε κι έδενε, ήτανε βλέπεις ο αδερφός της στα πράγματα. Έδωσε πήρε η μάνα μου, είχε κάτι κουστούμια κουκουλάρικα και κάποιο τόπι μεταξωτό υφασμένο στον αργαλειό, δεν ξέρω τι άλλο έδωσε, μετά από πεντέξη μέρες τον αφήσανε. Κλείστηκε στο δωμάτιο και ξαναβγήκε στην απελευθέρωση. 

ΟΚΝΗΡΗ ΔΙΑΘΕΣΗ

«Η άρνηση να βγούμε στις ανοιχτές θάλασσες και η οκνηρή διάθεση
να ντυθούμε το ρούχο της μάζας, να γίνουμε περίτριμμα του κονιορτού της
και υβρίδιο μέσα στον πολτό της, είναι το κυριότερο δείγμα αναξιότητας»
Παναγιώτης Φωτέας
[Από τον πρόλογο του στο βιβλίο του Ευάγγελου Λεμπέση :
« Η επαναστατική μάζα – Η τεράστια κοινωνική σημασία των βλακών εν τω συγχρόνω βίω»]

  Σε ποιον ανήκουν οι πλαγιές των βουνών αυτού του τόπου;  Σε ποιον ανήκουν ο τοίχος του λιμενοβραχίονα και οι τοίχοι των δημοσίων κτιρίων μιας πόλης; Αν δώσουμε απάντηση σε τέτοια ερωτήματα, θα μπορούμε να πούμε στη συνέχεια αν η κατάληψη τέτοιων χώρων από κάποιες συλλογικότητες είναι αποδεκτή η όχι. Ποιοι έχουν δικαίωμα ψήφου, για να εκφραστούν για την αισθητική που κυριαρχεί σε μια πόλη; Σε τούτη τη χώρα έχουμε χάσει άραγε την ικανότητα να διακρίνουμε  την διαφορά ανάμεσα στα δικαιώματα και στις υποχρεώσεις του πολίτη;
  Μια ομάδα ανθρώπων –ακόμη κι αν θεωρηθεί συλλογικότητα– δεν έχει το δικαίωμα να επιβάλει τη δική της αισθητική στον δημόσιο χώρο. Το χειρότερο δε, είναι όταν την επιβάλλει μέσω ενός συμβόλου, για το οποίο κανείς δεν μπορεί να δηλώσει αντίθετος. Είναι το παλιό κόλπο που χρησιμοποιούσαν στις δημόσιες υπηρεσίες και στον στρατό, πριν και κατά την διάρκεια της χούντας όταν διαφωνούσες σε κάτι. Η κλασσική ερώτηση – δήλωση: «Κουμμουνιστής είσαι ρε;» (sic)
  Η ελληνική σημαία είναι το σύμβολο του έθνους  (όλα τα κράτη έχουν από μια κι είναι περήφανα, το καθένα για την δική του) αλλά δεν έχει καμιά δουλειά να ’ναι σκαρφαλωμένη στην πλαγιά ενός βουνού, υπηρετώντας την αντίληψη κάποιων περί εθνικοφροσύνης. Μ‘ αυτή τη λογική, μια άλλη ομάδα θα φτιάξει ένα σταυρό και θα τον τοποθετήσει στην απέναντι κορυφή, κάποιος άλλος μπορεί να ζωγραφήσει σε γιγαντοπανώ τον Κολοκοτρώνη και πάει λέγοντας. Κάποιοι μπογιάτισαν τον λιμενοβραχίονα με τα σύμβολα της τοπικής ποδοσφαιρικής ομάδας κι αν ερωτηθούν φαντάζομαι ότι μπορεί να πιστεύουν πως εξωράισαν μάλιστα τη μονότονη λιθοδομή. Κουβέντα δεν ακούστηκε από τους υπεύθυνους, μάλιστα στην περίπτωση της σημαίας ειπώθηκε οτι δόθηκε και άδεια απ’ τον Δήμο. Μήπως φοβήθηκαν οι υπεύθυνοι, ότι εν εναντία περιπτώσει, θα εκατηγορούντο ως «κουμμουνιστές»; 
  Είναι γνωστό ότι σε δύσκολες εποχές η εθνική υπερηφάνεια είναι το «αντίδοτο» της ανεργίας, της φτώχειας και όλων των αντίστοιχων δεινών. Αρκετοί συμπολίτες μας φαντάζομαι θα θυμούνται στις πλαγιές των βουνών συνθήματα όπως «Ζήτω η ΕΛΛΑΣ», «Ζήτω η εθνική κυβέρνησις», πουλιά της χούντας κ.λπ.
  Η αισθητική μιας  περιοχής είναι δημόσια περιουσία και κανείς δεν μπορεί να την καταπατήσει η να επιβάλλει την δική του άποψη. Όσοι νιώθουν ιδιαίτερα περήφανοι για την πατρίδα μας (περισσότερο από μας τους υπόλοιπους) για την ποδοσφαιρική ομάδα της πόλης μας και για όποιο άλλο κοινό αγαθό, ας ψάξουν πιο πρακτικούς τρόπους να το ενισχύσουν. Στην περίπτωση της Ελλάδας ας ανοίξουν μια επιχείρηση ώστε να αυξηθεί το ΑΕΠ και να προσλάβουν και κάποιον άνεργο. Για το ποδόσφαιρο δεν ξέρω και δεν μπορώ να προτείνω κάτι.  


Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Ελευθερία την Τετάρτη 17- 8 - 2016