Ας γνωρίσουμε τον Μιχάλη Δημητρακόπουλο

     Ας γνωρίσουμε τον Μιχάλη Δημητρακόπουλο

 "Kalamata IN"    Μαΐου 3, 2016

Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Καλαμάτα, έφυγε για να σπουδάσει στο Φυσικό τμήμα του Πανεπιστημίου της Αθήνας και επέστρεψε από επιλογή για να ζήσει στη γενέθλια πόλη του. Από τότε περίπου εργάζεται ως φροντιστής φυσικός, έχοντας τη χαρά να έχει συνεργαστεί όλα αυτά τα χρόνια με πάρα πολλά παιδιά, στην προσπάθειά τους να περάσουν την πόρτα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Γράφει, επίσης, κατά καιρούς στο προσωπικό ιστολόγιο που διαθέτει «enkalamais.blogspot.gr» και δημοσιεύει τις απόψεις του στα τοπικά μέσα για ό,τι του κεντρίζει το ενδιαφέρον.

Ο λόγος για τον φυσικό Μιχάλη Δημητρακόπουλο, ο οποίος είναι πρόεδρος στον σύλλογο Φροντιστών Μεσσηνίας και στο παράρτημα της Ένωσης Ελλήνων Φυσικών. Πριν μερικά χρόνια, επίσης, ίδρυσε με μερικούς φίλους τον «Πολιτιστικό Αντίλογο» που μέχρι σήμερα έχει πραγματοποιήσει πάνω από 150 εκδηλώσεις, κυρίως εκδηλώσεις λόγου (παρουσιάσεις βιβλίων, διαλέξεις κλπ) διότι ένιωσαν την ανάγκη να φέρουν ανθρώπους που έχουν κάτι να πουν σ’ επαφή και να βρουν έναν κοινό δίαυλο επικοινωνίας. Ο ίδιος, άλλωστε, θεωρεί ότι με συμμετοχή στα κοινά, προσφέρεις στην πόλη στην οποία ζεις.

Ας τον γνωρίσουμε παρακάτω μέσα από όσα ο ίδιος μάς λέει…

Το πρώτο πράγμα που κάνω το πρωί είναι να ταΐζω τον γάτο που περιμένει απαιτητικά, πατώντας ταυτόχρονα το κουμπί της έτοιμης από χθες βράδυ καφετιέρας και να κατεβαίνω στην πόρτα της αυλής για την εφημερίδα.

Τον περισσότερό μου χρόνο ξοδεύω στο φροντιστήριο με τους μαθητές μου και σε διάβασμα. Απολαμβάνω να μένω σπίτι τις ελεύθερες ώρες μου, γράφοντας και τακτοποιώντας τα βιβλία στα ράφια, τα οποία μ’ έναν μαγικό τρόπο δεν είναι ποτέ στη θέση τους.

Μ’ αρέσει στην Καλαμάτα η γεωγραφική της θέση, το κλίμα της, το ότι είναι όμορφη πόλη με ιστορία και ζωντάνια. Επίσης, το ότι έχει προοπτική να γίνει ακόμα καλύτερη. Για μας τους μεγαλύτερους που επιστρέψαμε στην Καλαμάτα τη δεκαετία του ’80 και τη γνωρίζαμε ήδη από πριν, που ήταν μια μίζερη επαρχιακή πρωτεύουσα νομού, συντηρητική και απωθητική, η σημερινή εικόνα είναι εντυπωσιακά καλύτερη.

Με εκνευρίζουν στην Καλαμάτα… οι συσκευασίες μιας χρήσης που ανενδοίαστα πετιούνται και γεμίζουν τα ρείθρα των πεζοδρομίων. Το γεγονός ότι εμείς οι κάτοικοι της πόλης δεν έχουμε την αίσθηση ότι είμαστε πολίτες με υποχρεώσεις και δικαιώματα, άρα πρέπει να φροντίζουμε τον δημόσιο χώρο. Ρίχνοντας την ευθύνη στη δημοτική αρχή (όχι ότι δεν έχει) προσπερνάμε προβλήματα που δημιουργούμε οι ίδιοι.

Αγαπημένος προορισμός είναι… οπουδήποτε θα δω κάτι καινούργιο.

Αυτό τον καιρό με προβληματίζει η οικονομική κατάσταση και το φανερό πια σε όλους, ότι είναι έως αδύνατο να καλυτερέψουν τα πράγματα για τα επόμενα αρκετά χρόνια. Η φυγή των νέων ανθρώπων έκτος Ελλάδας προκειμένου να επιβιώσουν, δημιουργεί μια χώρα γερόντων και οικονομικά κατεστραμμένων, που η μόνη τους έννοια είναι όλο και πιο πολύ η στοιχειώδης επιβίωση. Αυτό από μόνο του είναι αιτία κατάθλιψης.

Οι φίλοι για μένα πιστεύουν… πως μπορούμε να ξέρουμε τι πραγματικά πιστεύουν; Άλλωστε, το πρόβλημα δεν είναι τι πιστεύουν οι πραγματικοί φίλοι, αλλά το τι πιστεύουν οι άσπονδοι φίλοι.

Εγώ για τον εαυτό μου πιστεύω ότι είμαι ανεκτικός και με μεγάλη υπομονή που την απόκτησα με τα χρόνια ενασχόλησής μου με την εκπαίδευση. Έχω έμφυτη περιέργεια να μάθω ετερόκλητα πράγματα. Μπορώ π.χ. την ίδια περίοδο να διαβάζω την Φαινομενολογία του Husserl, να μαγειρεύω τη σπεσιαλιτέ μου, σουπιές με το μελάνι τους και να διαφωνώ για το νούμερο του γυαλόχαρτου που πρέπει να χρησιμοποιήσουμε, πριν το τελευταίο χέρι βερνικιού στο επιπλάκι που συγυράει ένας ομότεχνος.  Δεν ξέρω, βέβαια, αν αυτό είναι καλό. Ο αντίλογος είναι ότι όταν καταπιάνεσαι με πολλά δεν κάνεις τίποτα καλά.

Με κάνει να γελάω ένα καλό ανέκδοτο, μια κωμωδία στο σινεμά, μια απρόσμενη ανατροπή των καθιερωμένων, ότι δηλαδή και τον περισσότερο κόσμο.

Ξεχωρίζω στον χαρακτήρα ενός άνδρα και μιας γυναίκας την εύθυμη διάθεση την αισιοδοξία, απαραίτητα την αίσθηση του χιούμορ. Θεωρώ μεγάλο προσόν τη δυνατότητα αυτοσαρκασμού και την αποφυγή σοβαροφάνειας. Αυτό που δεν αντέχω είναι η γκρίνια και η μιζέρια. Πέρα όμως απ’ τον χαρακτήρα, εκτιμώ ιδιαίτερα την καλλιέργεια που είναι προφανής σε ανθρώπους και τους κάνει γοητευτικούς και μη βαρετούς.

Ο μεγαλύτερός μου φόβος… δεν φοβάμαι μήπως μου πέσει ο ουρανός στο κεφάλι. Φοβάμαι καταστάσεις και γεγονότα που δεν μπορώ να ελέγξω ή να παρέμβω στην εξέλιξή τους.

Τελευταία φορά έκλαψα… δεν θυμάμαι διότι δεν κλαίω. Συγκινούμαι, όμως, με πολλά πράγματα. Από την ανακάλυψη του σωματιδίου Higgs μέχρι μια όμορφη φράση σ’ ένα βιβλίο κι από την επιτυχία στις εξετάσεις ενός μαθητή μου που μπορέσαμε μαζί ν’ ανεβούμε το σκαλοπάτι, έως το ξεπέταγμα ενός λουλουδιού από σπόρο που φύτεψα.

Επιτυχία θεωρώ το να τελειώνει η μέρα έχοντας λύσει περισσότερα προβλήματα απ’ όσα καινούργια έχουν γεννηθεί στη διάρκειά της.

Ευτυχία θεωρώ το να έχεις δίπλα σου ανθρώπους που αγαπάς και σ’ αγαπούν. Επίσης, το να ζεις, χωρίς ιδιαίτερες απαιτήσεις, την κάθε καινούργια μέρα, απολαμβάνοντας τις μικρές χαρές που σου προσφέρονται και είναι πάρα πολλές.

Η τελευταία φορά που είπα ψέματα… Ψέματα; Τι είναι αυτό;

Η καλύτερη συμβουλή που μου έχουν δώσει: Ανήκω σε μια γενιά που δεν δέχτηκε συμβουλές από την προηγούμενη, διότι είχαμε απορρίψει τη νοοτροπία και την πρακτική της. Τώρα, βέβαια, το αν καταλήξαμε στα ίδια (να μας απορρίπτουν οι νεώτεροι) μάλλον είναι φυσιολογική εξέλιξη.

Χαρακτήρισε με μια λέξη/φράση τη ζωή σου αυτή την περίοδο: Έντονη.

Δημοσιευτηκε στο Kalamata in